Het leven van kinderen zit vol nieuwe ervaringen. Nieuwe ervaringen waar we als ouders bij stil staan; zoals de eerste hap broccoli. Maar ook nieuwe ervaringen waar wij (helaas) nauwelijks oog voor hebben, bijvoorbeeld de eerste keer op blote voeten over nat gras lopen. Nu mijn oudste bijna 4 is, vergeet ik soms hoe weinig hij nog van de wereld heeft gezien. Hij zegt slimme dingen en vertelt leuke verhalen, maar heeft ook nog elke dag nieuwe ervaringen!

Een tijd terug werd Joep voor het eerst geschminkt. Glittertijger wilde hij worden. Waarom ook niet? 

Het werd een middag vol nieuwe ervaringen; netjes op je beurt wachten, een vreemde mevrouw die heel dichtbij komt staan, een nat sponsje dat in je gezicht kriebelt. Spannend allemaal! Maar het werd prachtig en we gingen blij terug naar huis. Toen het tijd was om naar bed te gaan, vertelde ik dat we Joeps gezicht nog even moesten wassen om de schmink eraf te halen. Zijn hart brak in duizend stukjes. Hij dacht dat hij voor de rest van zijn leven glittertijger zou zijn! 

En het glittertijger-hoofdstuk was hier nog niet eens mee afgesloten. Een paar weken na het schminken gingen we naar de dierentuin. Hij wilde het eerst naar... de glittertijger. Het was maar lastig te bevatten dat die echt niet bestaan. Toen hij de mevrouw van het schminken vertelde wat hij wilde worden, wist ze toch precies wat ze moest maken? 

Deze twee ervaringen maakten voor mij weer extra duidelijk dat Joeps wereldbeeld nog volop in ontwikkeling is. En dat helpt weer om geduldig en lief te reageren als hij niet wil gaan slapen, omdat hij bang is dat er een dinosaurus het huis binnenkomt. Want ik weet dat die niet bestaan. Maar hoe moet hij het weten? Hij heeft een dino-trui, dino-speeltjes en ziet dinosaurussen in boeken en filmpjes. Hoezo zijn die niet echt?